Terwijl ik mijn haren vlecht, komt het besef. Ik ben een strijder in rust. Ik kán de rust nemen, het vechten is niet langer nodig. En wat heb ik gevochten. De dag na Internationale Vrouwendag komt dit besef in volle aanvang bij me binnen. De laatste maanden gaan voorspoedig. Veel waar ik geen invloed op heb, of waar ik bewust afstand van heb genomen. Actie op de achtergrond, het is een periode van vooral veel rust - al moet ik eerlijk bekennen dat er op bepaalde vlakken ook veel onrust is. Natuurlijk, het is winter, de tijd dat er niets groeit, dat er ondergronds van alles wordt verteerd maar actie, nee daar is de winter niet voor. Eerlijk gezegd, ben ik stiekem een beetje verslaafd geraakt aan actie. Mijn geest en lijf proberen dus ook de afgelopen maanden steeds maar weer of er niet op de een of andere manier een strijdperk of slagveld te vinden is. Bepaalde zaken ga ik dan lekker opblazen en groot maken, maar al gauw komt dan het besef ‘wauw, dit is het niet waard!’. Ik denk dat mijn adrenalineniveau in jaren niet zo laag is geweest en slapen gaat me weer prima af.
Ik vlecht nog even verder en denk aan gisteravond. Hoe ik met mijn lief in een mooie, doch felle discussie raakte over de Internationale Vrouwendag. Waarom er geen Internationale Mannendag is, en mijn zoon vond dat ook wel heel erg stom. Vrouwendag… sinds een jaar of 10 leeft het écht voor mij. Begrijp ik de feministische golf in mij zoveel beter. Het zal iets met ouder worden te maken hebben. Veel wordt dan meer helder. De Heks in mij roert zich, naast de Strijder. En ik hoor hoe vurig ik een pleidooi voer, voor al die vrouwen voor mij, die in een ‘verkeerd tijdperk’ werden geboren. Waar geen plaats, geen rol, geen betekenis voor hen was weggelegd. En hoe gewoon het was om vrouwen weg te stoppen. In huis, achter de kinderwagen, stil zijn en je wijten aan een onderdanige rol. Hoe velen ook op brandstapels verdwenen en in rook opgingen. En hoe er nog altijd plaatsen zijn op de wereld waar je in een vrouwen- of meisjeslichaam niet altijd veilig bent. Men zomaar je leven kan nemen. Helemaal furieus kan ik worden als ik vertel hoe vele dames van middelbare leeftijd in een gekkenhuis verdwenen, met een label ‘hysterisch’ al vechtend met hun hormonen. Schokkend als ik anno nu om me heen kijk en zie hoeveel vriendinnen in de clinch liggen met en bijna ten onder gaan aan hun eigen hormoonhuishouding die als laatste stuiptrekking nog even flink alle registers opentrekt richting of tijdens de overgang naar die eervolle periode van de Oude Wijze.
Ik kijk in de spiegel. De vlechten zitten. Ik eer mij, ik eer de Strijder, ik eer de Vrouw, ik eer de Heks. Mijn vlechten zal ik blijven dragen, het vechten ga ik proberen te laten. Ik roep al weken dat ik ga ‘dobberen, deinen, genieten van dat wat is en zien waar dit schip mij heen brengt’. Het is nog wennen, en ik kan niet beloven dat ik van de ene op de andere dag alleen maar chilly billy zal zijn. Ook dat zit niet in mijn aard namelijk. Het knokken laat ik wel voor wat het is. Aandacht voor die tuin vol mogelijkheden nu, voeding geven aan de vaste planten en heel veel liefde. Genieten van dat wat is. Het klinkt als een fantastisch plan
Reactie plaatsen
Reacties